Jodelahiti 2014, een reis door de Alpen. Dag 10

Dag 10, zondag 8 juni 2014

Op deze mooie pinksterdag trekken we na het ontbijt de wandelschoenen aan en lopen we naar het dalstation van de Ahornbaan.

De Ahornbaan is de grootste kabelbaan van Oostenrijk. Hij is gebouwd in 2006. De gondels hebben een capaciteit van 160 personen. De ruim 3 kilometer afstand (met slechts één tussenpaal) wordt in 6,5 minuten afgelegd en dan ben je gelijk op een hoogte van 1965 meter, bijna 1300 meter hoger dan het dalstation.

We kopen tickets voor een berg en dal ritje en stappen in de gondel die ons in een rap tempo naar boven brengt.
Om 10 uur beginnen we aan de wandeling richting de Edelhütte. Helaas moet Niels het al na een klein stukje opgeven omdat hij het niet aandurft ivm de knieproblemen. Ronald en ik vervolgen route 42 in de richting van de hut.
Het weer is prachtig en helder dus resulteert dit in schitterende uitzichten.

Volgens de kaart splitst route 42 verderop in een boven route over de alm en en onderroute door een extra dal. Hier en daar moeten we nog wat sneeuwzones oversteken en waarschijnlijk missen we hierdoor de splitsing. De bedoeling was om de bovenste wandelpad aan te houden maar nu zitten we op de onderste, waardoor de slotklim naar de Edelhütte wat langer en stijler is. Als gevolg van de vele sneeuwval de afgelopen winter ligt er op het laatste gedeelte erg veel sneeuw wat de slotklim wat extra moeilijk maakt. 
Zonder al te grote problemen komen we tegen het middaguur aan bij de Edelhütte (2238m). Op het terras zorgt een (waarschijnlijk reeds half beschonken) tuba speler voor wat extra alpensfeer.
Na de klim smaakt een xl cola en een bord goulashsoep uitstekend. Het bier laten we nog maar even voor wat het is, we moeten immers nog terug naar Mayrhofen.

Na een uurtje uitgerust en weer op kracht gekomen te zijn aanvaarden we de terugreis. Vanaf de Edelhütte is de bovenste wandelpad wel zichtbaar als voetsporen in de sneeuw. Ook zijn er al wandelaars op pad op deze route. We besluiten ook deze weg terug te nemen.
Het wordt een lang en lastig stuk door de sneeuw, veel meer dan op de andere route. Regelmatig zak ik kniediep (soms zelfs verder) weg in de zachte sneeuw en er worden ook wat glijpartijtjes gemaakt. In het begin volgen alle wandelaars nog dezelfde route maar wat verderop komen er nogal wat aftakkingen. Als je om je heen kijkt in de sneeuwvlakte zie je overal wandelaars die menen de beste route gevonden te hebben. Uiteindelijk zijn we uit de sneeuw en terug op de pad gaat het toch een stuk gemakkelijker.

Tegen drie uur zijn we terug bij het bergstation van de lift. Op een bankje genieten we nog even van de prachtige vergezichten die deze berg (de Ahorn) ons te bieden heeft en dan nemen we de gondel weer terug naar Mayrhofen.